Laten we de feiten onder ogen zien: onze wereld is verdeeld. Politieke polarisatie, milieucrisis, sociale ongelijkheid—de lijst is eindeloos en overweldigend. In deze chaos biedt kunst meer dan een ontsnapping; het is een confrontatie. Een confrontatie met onze vooroordelen, onze angsten, en ons falen. Kunstenaars dagen ons uit, niet om ons te straffen, maar om ons wakker te schudden. Hun werken zijn geen zachte fluisteringen bedoeld om te troosten, maar scherpe kreten die de comfortabele illusies waarin we ons hullen, verscheuren. We kunnen niet langer wegkijken.

De kunst dwingt ons te kijken, echt te kijken, naar de littekens van onze maatschappij. En ja, dat is oncomfortabel. Ja, dat doet pijn. Maar deze pijn is noodzakelijk. Het is de pijn van het trekken aan een verband, het blootleggen van een wond, zodat genezing kan beginnen. Kunstenaars zijn de onbevreesde heelmeesters die weigeren om zoete leugens te verkopen. Zij weten dat ware genezing alleen kan komen als we geconfronteerd worden met de volle, rauwe realiteit van onze situatie.

De kracht van kunst ligt niet in zijn vermogen om te verzachten, maar om te mobiliseren. Het is een katalysator voor verandering, een vonk die de vlam van actie aanwakkert. Kunstenaars zijn niet hier om ons handjes vast te houden en ons te vertellen dat alles goed komt. Ze zijn hier om ons te tonen dat ‘goed’ iets is waarvoor we moeten vechten, elke dag weer, met elke vezel van ons bestaan. Kunst, educatie en innovatie zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. En alle drie deze elementen zijn kwetsbaar maar daardoor ook zo waardevol! We leven in een tijd die schreeuwt om vernieuwing!

In een wereld die schreeuwt om aandacht voor haar diepste wonden, is het de kunstenaar die de schreeuw vertaalt in een taal die we allemaal kunnen verstaan. Dit is geen tijd voor gematigdheid; het is een tijd voor de harde, ongemakkelijke waarheden die kunstenaars ons durven te tonen. Hun boodschap is helder: kijk niet weg. Luister. Voel. Verander. De waarde van kunst in onze samenleving is onmeetbaar groot, maar laten we één ding duidelijk stellen: kunstenaars zijn meer dan alleen de zalf op de wond. Ze zijn de chirurgen die de kanker van onverschilligheid, haat en onwetendheid uitsnijden.

Hun gereedschap is scherp, hun handen vastberaden. Het is tijd dat we hen de ruimte geven, de steun bieden en het respect tonen dat ze verdienen. Want zonder hen blijft onze samenleving ziek, zwak, en verdeeld. Laten we de kunstenaars niet langer zien als de sieraden van onze cultuur, maar als de essentiële werkers in de fabriek van menselijkheid. Zij zijn de architecten van onze toekomst, de stemmen die gehoord moeten worden, boven het lawaai van het dagelijkse leven uit. De tijd van fluisteren is voorbij; de tijd om te schreeuwen is gekomen. En in die schreeuw, vinden we misschien eindelijk de weg naar heling.